Elf seconden op de klok, stand 84-83 en balbezit. Het lijkt een abc'tje. Je hoeft niets meer. Bal vasthouden is voldoende. De fout zal gemaakt worden door de tegenstander en dan kun je de druk daar leggen door de vrije worpen te maken. Maar het lukt Zorg en Zekerheid in de fantastische kraker tegen landskampioen EiffelTowers niet. De Bossche ploeg pakt de bal af en Sam Jones zet de beslissende 84-85 op het bord. Hij mist de bonus, waardoor de klok te snel gaat lopen voor ZZ Leiden. De bal wordt door Eiffel over de zijlijn getikt op 1.3 seconden en die tijd blijkt te kort voor een laatste score.

FOTOREPORTAGE VAN GERT ARKENSTEIJN EN
FRANS NELISSEN STAAT IN RUBRIEK FOTO'S

Er is gelukkig ook een beetje goed nieuws. Woon!Aris verliest ook in de laatste seconden in Rotterdam en Landstede redte het ook al niet in de slotseconden bij Matrixx. Er komt dus nog een kans. Volgende week in Weert. Daar moet dan gewonnen worden van Upstairs en dan moet Matrixx de punten pakken in Leeuwarden. Het is een dunne draad, maar je bent nu eenmaal niet dood voordat je je laatste adem hebt uitgeblazen.

Verliezen zal altijd pijn blijven doen en het zal nooit wennen. Basketballwedstrijden verliezen met een verschil van één puntje is een regelrechte aanslag op je gezondheid. Er zou voor die gevallen een sigaretten-achtige waarschuwing op de toegangskaartjes moeten staan. En het is allemaal nóg een beetje erger, wanneer je een uitstekende wedstrijd speelt, waarin je 39 minuten en 49 seconden de regie in handen hebt. Natuurlijk heeft dat deels met onervarenheid te maken. En dus ook het verschil tussen een topploeg als EiffelTowers en een team als ZZ Leiden.

Sommigen ‘wisten' dat EiffelTowers niet voluit was gegaan. Onzin! De ploeg van Randy Wiel kwam gewoon om te winnen, want dat hoort zo. Als landskampioen en onaantastbare koploper hoor je gewoon van ploegen als Zorg en Zekerheid te winnen. En waarom zou Randy Wiel dan Leon Rodgers zo veel laten spelen? De beste speler van de Nederlandse competitie zat een flink aantal wedstrijden aan de kant met een blessure en als het resultaat niet zou uitmaken, dan laat je hem verder herstellen met het oog op de playoffs. Maar Rodgers speelde gewoon: 31 minuten met 29 punten.

Hij speelde, omdat Wiel het einde van de reguliere competitie wil halen met de vier nederlagen, die er slechts zijn geleden. En dat willen zijn spelers ook, getuige de vreugde, waarmee die narrow escape in de kolkende Vijf Meihal werd begroet. De sympathieke Randy Wiel was vol lof over de entourage. ‘In deze sfeer winnen ze hier zelfs van de Lakers...', concludeerde hij. En Wiel kan het weten, want hij was een paar jaar scout bij de NBA-ploeg uit Los Angeles.

Maar hij zal ook vol bewondering zijn geweest over de ploeg van ZZ Leiden. Andermaal spelend zonder JS Nash, die onvoldoende was hersteld van de krachtsinspanning van zaterdag in Almere, ging het van meet af aan uitstekend. In een mum van tijd stond er een verrassende openingsscore van 15-6 op het bord, ondermeer door twee driepunters van Aron Royé, die gewoon geen enkel ontzag had voor zijn geroutineerde opponenten. Op die basis haalde ZZ Leiden winnend de eindstreep van het eerste kwart: 26-20.

Toen EiffelTowers vervolgens opende met een 0-8 run, leek de Brabantse ploeg simpel orde op zaken te gaan stellen. Maar ZZ Leiden wenste daaraan niet mee te werken. Met in de hoofdrol de subliem spelende Nick Curtis wenste de ploeg van Ivo Boom, die een uurtje voor de wedstrijd zijn contract met twee jaar verlengde, niet van wijken te weten en ging met de kleinst mogelijke voorsprong naar de kleedkamer. Jeremy Ormskerk was verantwoordelijk voor de buzzerbeater, die 44-43 betekende.

Het derde kwart dan, vaak - het is bekend - een minder moment van ZZ Leiden. Maar evenals eerder tegen Hanzevast bleek dat ‘probleem' er nu niet te zijn. Sterker nog: Leiden zette de toon in die periode met snoeiharde dunks van Shelton Colwell en Donald Wilson, die na een driepunter maar weer eens aangaf dat de tegenstander even de koppen bij elkaar moest steken. Wiel reageerde onmiddellijk op het T-gebaar van de Amerikaan. Die time-out hielp overigens niet, want Zorg en Zekerheid ging gewoon door. Het verschil werd zelfs even tien via een score van Johan Kuijpers, die al vroeg in de wedstrijd zwaargewicht Sharone Wright had gedwongen tot het maken van drie persoonlijke fouten. Wat was er mogelijk bij die 69-61 na het derde kwart?

Het ‘onmogelijke' misschien wel: EiffelTowers verslaan. Oké, het verschil werd even vier, maar direct weer zeven via een ‘three' van Jeremy Ormskerk, die vlak daarop een prachtige charge nam op Travis Young. Die gewaagde actie - maar wél eentje uit het boekje! - werd direct gevolgd door een heerlijke aanval, waarbij Wilson de assist verzorgt voor de dunk van Curtis. Maar het wordt toch nog 80-75. Als dan echter Travis Young een vrije lay-up mist, lijkt het niet meer mis te kunnen gaan. Maar dan is daar opeens Robert Owens, één van de meest onzichtbare Eiffel-spelers deze middag. Droog schiet hij zijn enige punten op het scoreformulier. Drie nog wel en het wordt angstaanjagend spannend. Colwell mist, bal voor EiffelTowers; Rodgers mist, rebound voor Colwell. Elf seconden nog. Elf tellen, waarin ZZ Leiden toch nog de bal verspeelt, waarna de logische fout te laat wordt gemaakt.

Zó dichtbij is Zorg en Zekerheid dit seizoen in een verloren wedstrijd nog niet bij de winst geweest. Verliezen. Het blijft pijn doen en zal wel nooit wennen...

JAN VAN DER NAT

Meer nieuwsberichten